مسافر-معنی نگاشت زندگی سید سهیل رضایی(2)

خیلی مواقع وقتی نگاه می کنم که چه چیزی را دوست دارم و عاشق آن هستم، جواب های متنوع و متکثری برایم می آید که هنوز نتوانستم در یک جعبه بگذارم و نامی برای آن تعیین کنم ولی لیستی می توانم از آن ها برای نگاه بسازم؛ عکاسی را دوست دارم اما نه آن که خودم در آن باشم بلکه نشانه ای باشد از زمانی که از دیدن آن صحنه حیرت کرده ام، چه به شادی، چه به غم، چه به یادگیری، چه به بهت. روشن کردن شمع وجود دیگران را بی نهایت دوست دارم و احساس می کنم یکی از دلایلی که برای آن آفریده شده ام همین است و گاهی فکر می کنم جنس من سنگ چخماق یا فندکی است که هم نفت می پاشد و هم آتش می افروزد چون کسانی را که برافروختم تا زمان های طولانی که آن ها را می بینم همچنان آتش عشق را حمل می کنند. کلام خاصی نمی گویم اما انگار به نوع خاصی می گویم که امان را از مخاطب گرفته و او را مشتاق عمل می کند.
بخش دیگر وجودم وقتی در فیلمی شفاگری می بیند که مشغول شفاست یا انسانی به جهت روحی اثری بر دیگری می گذارد یا از قدرتی ماورایی چشمه ای نشان داده می شود (مثل فیلم پیشگویی آسمانی) تمام وجودم آتش می گیرد و بی امان می گریم به گونه ای که طاقت از دست می دهم و آن صحنه را حقیقی ترین صحنه زندگی انسان می دانم و حس می کنم این آن چیزی است که انسان دارای آن است و حسی عجیب در من بیدار می شود که از بیان آن عاجزم و قاصر.