خوش به حال آن هایی که عید در ایران می مانند و جشن تولد عید را با تمام هم وطنان خود جشن می گیرند.در واقع این تنها تولدی است که همه ایرانیان هم میزبانند و هم میهمان و عید، تولد زیبایی هاست.
دوستانم وقتی از سال هایی می گویند که نوروز در ایران نبودند، همگی در این احساس شریک هستند، که انگار سال برای آن ها تمام نشده و سرگردانی هنوز همراهشان است و همیشه این احساس را دارند که نو نشده اند، چون در کشورهای دیگر همه چیز عادی است، نه سبزه ای هست، نه ماهی قرمزی، نه روبوسی و نه عیدی دادن و عیدی گرفتن، نه هیاهوی رادیو و تلویزیون، نه لباس های نو، نه لبخندی تازه و نه تبریک های مکرر ...
هیچ چیز موجود نیست.
عید با تولد دوباره خود شاید به زبان روح ما هم یک پیام عمیق داشته باشد که زمستان با همه سردی و عدم رویش خود به پایان رسید و حالا وقت آن است که ما نیز از جهان سال گذشته خود دست بشوییم و آن را به خاطره ها بسپاریم و آن درسی که از سال گذشته گرفته ایم را مانند بذری بنگریم که باید آن را در سال جدید بکاریم و برای رویش سبز آن تلاش کنیم تا پایان سال میوه ای دلنشین از آن بگیریم و از سوی دیگر ناکامی ها را مانند فوت کردن شمع تولد خاموش کنیم و با تمام هیجان، به سراغ خوردن کیک تولد عید برویم.
عید دعوت دسته جمعی ما برای متولد شدن است.
پس هر تبریکی را که به شما می گویند تبریکی بشنوید برای تصمیمات جدیدی که برای سال نو گرفته اید.
۲ نظر:
چقدر زیبا گفتید
هر تبریکی را که به شما می گویند تبریکی بشنوید برای تصمیمات جدیدی که برای سال نو گرفته اید
هر وقت "حول حالنا الی احسن الحال" رو می خونم همین حس رو دارم. که باید به بهترین وضعی که می تونم تغییر کنم
نو شدن بدست نمیآید مگر با رنج رنجی از نوع از دست دادن . نگاهی از نوع واقعیت .صدایی از صوت پرواز . شنیدن رهاییهای روح .چشیدن برای فهمیدن عشق .
امیدوارم امسال دلیل گریه های باران فریاد های باد و غزغز آسمان را بفهمیم و از وجود خودمان لذت ببریم .
ارسال یک نظر