كشف معكوس

امروز داشتم نگاهي به چند كتاب مي انداختم كه نگاهم به مطلب جالبي خورد،كتاب پيرامون اين موضوع بحث مي كرد كه چقدر عبارتهاي تاكيدي تاثيرمعجزه آسايي در درمان خودكم بيني ها و
حتي بيماريهاي جسمي دارد (احتمالا" منظور كتاب بيماريهاي روان تني بوده) در جايي ذكركرده بود كه مي توانيد با عبارت من خودم را دوست دارم و يا من خودم را تاييد مي كنم از دام
احساس حقارت و فاصله عاطفي با خويشتن عبور كنيد.
بعد از مرور اين مطالب، ياد تدريس يكي از همكارانم پيرامون مثبت انديشي در سالهاي 80 افتادم كه برخي دانشجويانش به گله از اين مطالب ياد مي كردند كه مگه ميشه با گفتن يك جمله مسئله حل كرد و يا اينكه در اكثر برنامه هاي طنزي كه در اين سالها پيرامون اين مطالب ( روانشناسي مثبت نگري) ساخته شده هميشه عبارتهاي تاكيدي بخش ثابت اين برنامه ها بوده است.
پس از مرور بر اين اتفاقات وگله ها و حرفهايي كه مردم مي گفتند متوجه شدم در كسانيكه اين عبارتها را بي تاثير ارزيابي مي كنند يك واكنش رواني وجود دارد كه مي تواند بسيار صاحب ارزش روانكاوانه باشد. خيلي از افراد مي گويند: وقتي من هرچي مي خواهم ندارم ! پدر و مادرم رفتار درستي با من نداشته اند ! در جامعه دلخواهم زندگي نمي كنم ! چگونه مي توانم خودم را دوست داشته باشم؟!
در اين طور موارد متوجه شدم اگر اين تمرين مستقيم عمل نكند ولي كمك غير مستقيم
فوق العاده اي مي كند كه مسائلي در ناخودآگاه ما كه شايد ساليان سال پنهان مانده به يكباره در قبال اين جملات طغيان نمايد و به درمانگر ما كمك كند تا بداند چرا من احساس مي كنم لايق دوست داشتن نيستم و او مي فهمد كه درمان و مراوده را بايد از كجا آغاز كند .
پس هر كدام از ما مي توانيم از طريق واكنش خود به هر عبارت مثبتي زباله هاي ذهني خود را آشكار و براي حل آنها اقدام نمائيم.