بحث های معنوی و اصیل می تواند از درون مرا به پرواز درآورد به ویژه وقتی کتابی در این زمینه می خوانم، فیلمی می بینم و یا سخنرانی در این حوزه دارم در دو موقعیت اول خیلی آزادترم و شورم به سادگی بیرونی می شود ولی در زمان سخنرانی گاهی مجبورم کلامم را با کلمات کم پتانسیل تری بگویم چون احساس می کنم هر لحظه احتمال آن می رود که در جمع فرو پاشم و بغضم مجال ادامه بحث به من ندهد بویژه لحظه هایی که از ایمان می گویم قلبم تپش سختی می کند، بدنم لرزه عجیبی می گیرد، کلامم از کنترلم میرود که خارج شود و می ترسم که بغضم بترکد و جمع محزون شود ولی من محزون نیستم، من آن هنگام مجنون شده ام و چشمانم کار نمی کند و قلبم به راه افتاده است و روحم عجیب مرا زیاد می کند.
صحنه دیگری که در زندگی دگرگون می کند رشد گیاهانی است که به دست خودم کاشته ام یا می بینم کس دیگری کاشته است و با حرارت از آن ها تعریف می کند حال عجیبی دارم از گیاهان ساده ای که در خانه ام دارم، صبح با اشتیاق خاصی به آن سر می زنم و از دیدنشان شوق زندگی می گیرم و با نگاه به گلهایشان روحم گل می دهد. فکر کنم اگر باغچه ای کوچک داشته باشم دلگیر در شهر درس نخواهم داد و مردم را به آنجا برای یادگیری دعوت می کنم.
۳ نظر:
چقدر زیبا و دلچسبه مطالب اخیرتون ...همیشه دلم میخواست بدونم اعماق وجودتون چه میگذره و چه طور دنیای اطرافتونو میبینید...درسته که سر کلاس همیشه راجع به خیلی چیزا صحبت میکنید ولی اینبار حس ویژه ای دارم ...حس میکنم کاملا با درونی ترین احساس های وجودتون و افکاری که دارید رابطه برقرار کردم...از دل برآمده بود و به دل نشست... :)
با سلام
دلنشین بود.
من که دعا می کنم یک باغچه قشنگ داشته باشید و ما هم آنجا به محضرتان بیاییم
بعد هم کاش جلوی بروز هیجانتون در کلاس رو نگیرید نمی دونم حس می کنم اینطوری خیلی بهتره شاگردها هم گاهی نیاز دارن ببینن در استاد چی می گذره. جدای تاثیرگذاریش بیشترر از ایجاد حزن ایجاد شعف خواهد کرد.
ارسال یک نظر