جشن تولد

ماه خرداد ، ماهی است که دو تن از عزیزان من در آن ماه متولد شده اند ، یکی حمید رضا برادرم و دومی سحرنازخواهرزاده عزیزم ، در روزهای 23و24 خرداد مراسمی به جهت تولد آنها برپا شده بود که از چند روز قبل تدارک آن صورت گرفت و بالاخره روز مراسم که شامل کادوهای مختلف و تبریکات و شادمانیهاست ، فرا رسيد و اما آنچه که نظر مرا به شدت به خود جلب کرد لحظه ای بود که کیک تولد را آوردند و عزیز صاحب تولد شمعهای روشنی را روی کیک می بیند که درخشان و نورافشان هستند و کم کم به درخواست حضار که می گویند شمعها را فوت کن که صد سال زنده باشی فرد اقدام به فوت می کند اما آیین تازه از اینجا آغاز می شود؛ فوت باید یکباره باشد(ومتاسفانه امروزه به جای به تعداد سالهای تولد عدد سنی را می گذارند که با یک فوت ساده خاموش می شود ) باید بتواند همه شمعها را خاموش کند ، نباید در خاموش کردن وقفه رخ دهد ، پس از موفقیت همه حضار دست می زنند و این موفقیت را تبریک می گویند و حالا می شود کیک را خورد .
حالا کمی برویم به معنا شکافی و بررسی سمبلهای این اتفاقاتی که به صورت یک آرکی تایپ متجلی می شوند و در تمام تولدهای ما تکرار شونده اند .
شاید تعداد شمعها سمبلی باشد از تمام خاطراتی که ما از هر سال داریم و سالهایی که پشت سر گذاشته ایم را بد نیست که به یاد بیاوریم و خاطراتش را مرور کنیم، تا کشف کنیم امروز کجا ایستاده ایم و بدانیم که نوری که امروز در زندگی ماست به تک تک سالهای زندگیمان تعلق دارد و شاید امسال سال خوب ودرخشانتری بوده اما فراموش نکنیم که قدرت تمام شمعهایی که سالهای پیش روشن کرده ایم امسال نوری به این عظمت داریم و جالب است که هر چقدر عمر بیشتری داشته باشیم در دیدن شمعها به یکباره احساس غریبتری داریم.
اما جالب تر آنکه پس از مشاهده همه این عظمت حال باید به یکباره همه آنها را خاموش کنیم و سرد کنیم اون هم با فوتی که از وجود خود ما آماده و ارسال می گردد، آنهم به یکباره (این موضوع من را یاد نرژی هادس می اندازد که وقتی وارد زندگی می شود از طریق یک حادثه و به یکباره وارد می شود و همه چیز را روال سرد و بعد دگرگون می کند ) وشاید معنی آن این باشد که برای شروعی متفاوت باید به یکباره گذشته را با همه عظمتش در سال جدید باید فراموش بشود و باید پا به زندگی جدیدی گذاشت که شروعش با خوردن کیک و شیرینی آغاز می شود (چقدر زیباست نزدیکی عمیق زندگی-مرگ- زندگی ) و حالا بعد از پایان ، آغاز می آید و شاید کیک نمادی باشد از خرد تمام سالهایی که زیسته ایم و اندوخته ایم و امروز، حلاوت آگاهی که در طول سفر زندگی بدست آورده ایم را می چشیم .
امیدوارم به گونه ای زیستن خود را تحلیل کنیم که کیک ما طعم تلخی به خود نگیرد چرا که اگر چنین شد هیچکدام از همراهان زندگی ما شاید حاضر به چشیدن کیک زندگی ما نباشند چون تلخی را هیچکس خوش نیاید .
خیلی خوشحال می شوم که دوستان آیین هایی را که برای مرگ تولد، ازدواج، استقلال، یا هر منزل دیگری را که از سفرهای زندگی
می شناسند را در هر قومیت و ملت برایم ارسال بتوانم کنند تا خود از آن درسی بگیرم و سپس برای خوانندگان آنرا واشکافی نمایم.